Interesting characters and incidences of my fisheries college days (1988-92)

ಮೀನುಗಾರಿಕೆ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯದ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರ್‍ಗಳು ಮತ್ತು ಕೆಲವು (ಅಧಿಕ) ಪ್ರಸಂಗಗಳು

ನಾನು ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯಬೇಕು ಅನ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ ಅಶೋಕನಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ. ಬರೀರಿ, ನೀವು ಬರೀಬೇಕು, ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಬರೆಯಬಲ್ಲಿರಿ..ಬರೀಲೇಬೇಕು..ಆದರೆ, ಮೊದಲು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೀರಿ ಅಂತ Fiನಲ್ ಜಡ್ಜ್‍ಮೆಂಟ್ ಕೊಟ್ಟೇಬಿಟ್ಟ. ಅಶೋಕ ನನಗಿಂತ ಕಿರಿಯ, ಮಂಗಳೂರಿನ ಮೀನುಗಾರಿಕಾ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಸಹಪಾಟಿ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ, ಖಡಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಮುಗ್ದವಾಗಿ ಹೇಳಿಬಿಡಬಲ್ಲವನಾಗಿದ್ದ. ಅದ್ಯಾವ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದಿಂದ ಅದ್ಯಾವ ಪರಿ ಮೋಸ ಆಗಿತ್ತೋ..ಕನ್ನಡ ಅಂದ್ರೆ, ಕಾಣದ ಮೂಲೆಗೆ ಖಾರ ಸೋಕಿದ ಹಾಗೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಸುಬ್ಬಿ ‘ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಬರೀರಿ..ಜಗತ್ತನ್ನು ತಲುಪಿ..ಬ್ಲಡಿ ಲೋಕಲ್ feಲೋಸ್. ಕುವೆಂಪು ಅವರು ಹೇಗೆ ಬರೀತಿದ್ರು. ಭೈರಪ್ಪನೋರು ಎಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿ ಬರೀತಾರೆ, ಆದ್ರೆ, ದೇಶದ ಆಚೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ಜನಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಗೊತ್ತಿದ್ರು..ಅದು ನಮ್ಮವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ಅದೇ ಶೇಕ್ಸ್‍ಪಿಯರ್, ಪೌಲ್ ಸಿಯಾಲೋ..ದಸ್ತೊವಸ್ಕಿ, ಟಾಲ್‍ಸ್ಟಾಯ್..’ ಹಾಗನ್ನುತ್ತಿದ್ದವನೇ ತನ್ನ ಕಪಾಟಿನಿಂದ ಒಂದು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಪುಸ್ತಕ ತಂದು ಕೊಟ್ಟ. ಅವನು ಹಾಗೆ ಎಷ್ಟೋ ದುಬಾರಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನ ನನಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾನೆ. ನಾನೂ ಕೂಡ ಓದಿದ ನಂತರ ಇತರರಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದೇನೆ. 

ನಾನೂ ಕೂಡ ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನ ಪಾಟ ಮಾಡೋಕೆ ಅಗತ್ಯ ಇರೋವಷ್ಟು ತಿಳ್ಕೊಡಿದ್ದೆ. ಕನ್ನಡ ನನ್ನ ವಲಯದಲ್ಲಿ, ಇತರೆ ಸಹಪಾಟಿಗಳಿಗಿನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ಚನ್ನಾಗಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ಗ್ರಾಮರ್ ಎಷ್ಟೇ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದ್ರು, ಎದುರಿಗಿದ್ದವರಿಗೆ ನಾನು ಏನನ್ನು ಹೇಳಲು ಹೊರಟಿದ್ದೆನೋ ಅದನ್ನು ಸರಿಯಾಗೇ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬರವಣಿಗೆ ಮಾತಿಗಿನ್ನ ಉತ್ತಮವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ಅಶೋಕ ಜಡ್ಜ್‍ಮೆಂಟ್ ಕೊಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಐವತ್ತು ಪುಟಗಳಷ್ಟು ಬರೆದಿದ್ದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅವತರಿಣಿಕೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕನ್ನಡ ಶುರುವಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆ. ಆಗಲೇ ಅನಿಸಿದ್ದು, ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕದ ಹೆಸರಿಗೂ, ಅದರ ಆಶಯಕ್ಕೂ, ನಾನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರ ಸರಿಯಿದೆ. ಇದೇ ನನ್ನ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಮೊದಲ ಜಯ. ನನ್ನ ನ್ಯೂನತೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್. ಅದರ ಜೊತೆ ಬದುಕುವುದು ಹೇಗೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಇಲ್ಲದೇ ಬದುಕಬಲ್ಲೆನೆ..ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಪರಿಹಾರ ಇದೆಯೇ? ನಾನು ಕಪ್ಪು, ಕುಳ್ಳು, ದಪ್ಪ, ಹಲ್ಲುಬ್ಬು, ಗಿಡ್ಡ ಕೂದಲು, ಸಂಬಳ ಕಡಿಮೆ-ಬಡವ, ಸಣ್ಣ ಮನೆ, ಅವಿದ್ಯಾವಂತ, ಒಂದೇ..ಎರಡೇ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಸಾವಿರ. ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೋದರೆ, ಪರಿಹಾರಗಳು ಸಾವಿರ.

ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಮತ್ತು ನಾವು

ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಲ್ಲದ ಜೀವನವನ್ನು ಬಯಸುವುದೇ ತಪ್ಪು. ಕಷ್ಟಗಳು ಮನುಷ್ಯರಿಗಲ್ಲದೆ ಮರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ಯೆ...ಅಂತ ಯಾವನು ಹೇಳಿದನೋ..ಮೂರ್ಖ. Funಗಸ್ಸು, ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾಗೂ ಬರುತ್ತೆ...ಮರಕ್ಕೂ ಬರುತ್ತೆ. ಬಂದಿತ್ತಲ್ಲ ತೆಂಗಿಗೆ ನುಸಿರೋಗ. ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ತಲುಪೆದೆ ಆ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಗಮ್ಯ ತಲುಪಿದಾಗ. ಶುದ್ಧ proಟೀನು, ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್ ಮತ್ತು ಕೊಬ್ಬನ್ನು ಸೇವಿಸಿದರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ಟಿನ ಅಗತ್ಯವೇ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಮಲಬದ್ಧತೆಯಿಂದ ಸತ್ತೋಗ್ತೀವಿ.  ಇರಬೇಕು Fiಬರ್, ಆಗಲೇ ಜ್ಞಾನಪೀಟದ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲಾ ಸರಾಗ. ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಫಲ ಪಡೆಯಬೇಕಾದರು, ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಬೆಲೆ ತೆರಲೇಬೇಕು. ಶ್ರಮ ಇಲ್ಲದೇ ತಂದೆ ಆಗಬೇಕು ಅಂತ ಪ್ರೆಗ್ನೆಂಟ್ ಹುಡುಗೀನ ಮದುವೆ ಆಗೋಕಾಗುತ್ತಾ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳುತ್ತಲೇ ಬೈಕೊಂಡೂ ಎದ್ದ ಅಣ್ಣಪ್ಪ ‘ಛೇ..ಎಂಥಾ ಮಳೆ ಮಾರಾಯ್ರೆ..ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗೋಕಾಗಲ್ಲ’. ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡಿನಲ್ಲಿ ಗೊಣಗುತ್ತಿರುವವನ ಮುಂದೆಯೇ ನೂರಾರು ಜನ ಅವರವರ ಪಾಡಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ಕೂಲ್ ಮಕ್ಳು, ಪೇಪರ್ರು..ಹಾಲು ಹಾಕೋರು, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗೋ ಗೃಹಿಣಿಯರು, ಗಂಡಸರು...ಕೊನೆಗೆ ಹಕ್ಕಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಎಲ್ಲರೂ..ಎಲ್ಲವೂ ಅವರವರ ಪಾಡಿಗೆ, ಅದೇ ಮಳೆಯಲ್ಲೆ..ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣಪ್ಪಸ್ವಾಮಿಗೆ ಮಾತ್ರ..ಮಳೆ ಒಂದು ಜಾಗತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ. ಆಫಿಸಿಗೆ ಲೇಟಾಗಿ ಬರೋದ್ರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲಾ ತಪ್ಪಿಗೂ ಮಳೆಯನ್ನೇ ದೂಷಿಸುತ್ತಾನೆ. Of course-ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸೆಖೆಗೆ. ಅವನು ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ನಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಹಾಳು, ಶೇಕ್‍ಹ್ಯಾಂಡ್ ಕೊಟ್ರೆ ಮುಗಿದೇಹೋಯ್ತು ಅಂತ ಅದ್ಯಾವನು ಸುದ್ದಿ ಹಬ್ಬಿಸಿದನೋ, ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲರೂ ಅಣ್ಣಪ್ಪನಿಗೆ ಹೆದರುವವರೆ. ಸೆಮಿನಾರ್ ನೀಡಲು ಭರ್ಜರಿ ತಯಾರಿ ನೆಡೆಸಿದ್ದ ಅತ್ನೂರ್ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ನೆಡೆದು ಬರುವಾಗ ಅಣ್ಣಪ್ಪ ಸಿಕ್ಕು ಕೈಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಆ ದಿನ ಅತ್ನೂರಿನ ಸೆಮಿನಾರ್ ಫ್ಲಾಪ್ ಆಯಿತು. ಬಹಳ ಅಪ್ ಸೆಟ್ ಆಗಿ ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದ. ಆಗ ನೆನಪಾಯಿತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಅಣ್ಣಪ್ಪ, ಆದರೆ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿತ್ತು ಮಂಗಳ ಬಾರಿನಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಸತ್ಯನಾರಯಣ ಪೂಜೆಯ ತೀರ್ಥ. ಆ ಸಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ಪರಿ ಅಣ್ಣಪ್ಪನನ್ನು ಹೀರೋ ಮಾಡಿದ್ದು ಇವನೆ.

ವಿಜಯ್ ಅತ್ನೂರ್

ಇವನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಳೋಕೆ ಹತ್ತು ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯಬಹುದು. ಅವನ ಆಕಾರ, ಡ್ರೆಸ್‍ಕೋಡ್ ವಿಚಿತ್ರ- ಆದರೆ ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುವ ಟೈಮಿಂಗ್ಸ್ ಅದ್ಭುತ. ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನೀರು ಸರಿಇಲ್ಲ ಅಂತ ನೀರೇ ಕುಡಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾಗೆ ಅವನನ್ನು ಮೈಕ್ರೋಬಯಾಲಜಿ ಡಿಪಾರ್ಟ್‍ಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡರೋ ದೇವರಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಅವನು ತಮಾಷೆಗೆ ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಒಮ್ಮೆ ಹಾಸ್ಟೆಲಿನ ಭಾನುವಾರದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟಕ್ಕೆ ಚೈತನ್ಯನ ಎದುರುಗಡೆ ಕುಳಿತ. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ನಂತರ, ಚೈತನ್ಯ ಅವರೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಅಂದ. ‘ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದೀಯ...ಈಗ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡ್ತೀಯ’ ಎಂದು ಚೈತನ್ಯ ಕೇಳಿದಾಗ ‘ಕ್ಷಮಿಸಿ. ನಿಮ್ಮ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅನ್ನ ಅಡ್ಡ ಇತ್ತು, ನೀವು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ’ ಅಂದಿದ್ದ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅವನ ತಟ್ಟೆ ನೋಡಿ, ಸಾರ್ ಇಲ್ಲಿ ರೈಸ್ ಬೇಸಿನ್ ಯಾವುದು’ ಅಂತ ಕೇಳಿ ಆ ಪರಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಚೈತನ್ಯನನ್ನು ಕಂಗಾಲು ಮಾಡಿದ್ದ. 

ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಅತ್ನೂರ್ ಮನೆಗೆ ಕರ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗಿದ್ದ. ಮದುವೆ ಆಗಿತ್ತು. ಅವರಮ್ಮ ಅವನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದರು. ನಾನು ಮನೆಗೆ ಎಂಟ್ರಿ ಕೊಟ್ಟ ತಕ್ಷಣ, ಕೆಲವು ಕ್ಷಣ ಮರೆಯಾಗಿ, ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಪಂಚೆಯುಟ್ಟು, ಹಣೆಗೆ ವಿಭೂತಿಯಿಟ್ಟು ಬಂದವನೆ ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆರಗಿದ. ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳದೆ, ಅವರಮ್ಮನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ, ನಮ್ಮ ಗುರುಗಳು ಹಾಡುತ್ತಾರೆ ಅಂದ. ಒಂದೆರಡು ಹಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡ. ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಒಳ್ಳೆಯ ಅಭ್ಯಾಸಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೇ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿದ. ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಬೀದರ್‍ನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ. ಖುಷಿಯಿಂದ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದಾದಾಗ ಪಾನ್‍ಪರಾಗ ಬಣ್ಣದ ಹಲ್ಲು ಕಿರಿದು ಹಿಂದೆ ಸರಿದ. ನಾನೇ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ‘ಇವತ್ತಿನ ಇಂಟರ್‍ವ್ಯೂಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ, ತೀರ್ಥ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡು’ ಅಂದೆ. ಎಂದಿನಂತೆ... ‘ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕ ಕೂಡಲೇ...’ ಅಂದ. ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತು. 

ಗಜೇಂದ್ರ

ತೊಂಬತ್ತೈದನೇ ಇಸವಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕ್ಯಾನಿಂಗ್ ಇನ್‍ಸ್ಟ್ರಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಲಾಂಗು ತೋರಿಸಿ ‘ಕ್ವೊಶ್ಚನ್ ಪೇಪರ್ ಕೊಡು, ಇಲ್ಲಾ ಅಂದ್ರೆ ನಾಳೆ ಬೆಳೆಗ್ಗೆ ಟೌನ್‍ಹಾಲ್ ಮುಂದೆ ನಿನ್ನ ಹೆಣ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತೆ’ ಹಾಗಂತ ಖಡಕ್ಕಾಗಿ ಹೇಳಿದವನು ಗಜೇಂದ್ರ. ತಾಕತ್ತಿದ್ದರೆ ಹಾಗೇ ಮಾಡು ಎಂದವನೇ ಹೊರನಡೆದೆ. ಅದೊಂದು ಬಿ-ಗ್ರೇಡ್ ಬಂದಿದ್ದರೆ ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಡಿ-ಗ್ರೇಡ್ ಬಂತು. ಅದೊಂದೆ ಕೋರ್ಸ್‍ನಿಂದ ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮೂರು, ನಮ್ಮ ಜಾತಿ ಅಂತ ನನಗನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಶಿಕ್ಷಕನ ಘನತೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುವುದೇ ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪಕ್ಷಪಾತ ಮಾಡ್ತಿರೋ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಆತ್ಮಗೌರವಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುತ್ತಿರುವ, ಬ್ಲಾಕ್‍ಮೈಲ್ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಎಳಪೆ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ಮೈಯಲ್ಲಾ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತೆ. ಅವರನ್ನೆಲ್ಲ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡುವ ಗುರುತರ ಜವಬ್ದಾರಿ ನನ್ನ ಮೇಲಿದೆ. ಬಹುಶ: ನಲವತ್ತ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಅವನೊಬ್ಬನನ್ನೇ ‘ನಾಟ್ ಫಿಟ್ far ಟೆಕ್ನಿಕಲ್ ಕೋರ್ಸ್’ ಅಂತ ಕಾಲೇಜು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿದ್ದು. ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ‘ಬೋರ್ಡ್ ಮೆಂಬರ್ ಆಗಿ ಬಂದು ನಿನ್ನನ್ನ ಸಸ್ಪೆಂಡ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ’ ಅಂದ. ಚನ್ನಾಗಿ ಹಾಡ್ತಿದ್ದ, ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಆಗಿ ಕೂಡ ಇದ್ದ. ಅವನಿಗಿದ್ದ ಲಾಂಛನಗಳಾದ ಉಡಾfeತನ ಮತ್ತು ಅಭ್ಯಾಸಗಳಿಂದ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲಾ ಖಾಯಿಲೆಗಳನ್ನು ತಂದುಕೊಂಡ. ಮಂಗಳೂರಿನ ಫಾತಿಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಯುವಾಗಲೂ ‘ಟೈಗರ್ ಹೇಗೆ ಬಿದ್ದಿದೆ ನೋಡು ಶಿವು, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದೆ ಇರೋ ಕ್ಯಾನಿಂಗ್‍ನಿಂದ ನನ್ನ ಜೀವನವೇ ಹಾಳಾಯ್ತು. ನಿನ್ನನ್ನ, ಮರಗಲ್‍ನ ಕ್ಷಮಿಸಿದ್ದೀನಿ. ಚನ್ನಾಗಿರಿ’ ಅಂದ. ನಾವೇನೋ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದೀವಿ. ಅವನೇ ಇಲ್ಲ.  

ಹಂಚಿ ತಿನ್ನುವ ರೋಗ

ಅವನು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ phone ಮಾಡಿದ ಅಂದ್ರೆ ಅವನು ಯಾವುದೋ ಹುಳುವನ್ನು ತಲೆ ಬಿಟ್ಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಅಂತಲೇ ಅರ್ಥ. ಕಾಲೇಜಿನೆಲ್ಲಿ ಪಾಟ ಮಾಡೋ ಮೇಷ್ಟ್ರು. ಯಾರ ತಂಟೆಗೂ ಹೋಗದ ಅಥವಾ ಹಾಗಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಿರುಪದ್ರವಿ. ಅವನು ಯಾವುದೋ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಬಿದ್ದು, ಬೇಜಾರಾಗಿ, phone ಮಾಡ್ದ ಅಂದ್ರೆ ಕೇಳುತ್ತಿರುವವನಿಗೆ ಬೇಕೆಬೇಕು ಅಮೃತಾಂಜನ್. ಕೆಲವರು ಹಾಗೆನೆ, ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿನ್ನ ಜಾಸ್ತಿ ಕೆರ್ಕೊಂಡ್ ಬಿಡ್ತಾರೆ. ಆಗಲೇ ಆಗೋದು ಸೆಪ್ಟಿಕ್. ಅವರಿಗಷ್ಟೆ..ಮಾಡ್ಕೊಳಲ್ಲ..ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರಿಗೂ ಹಂಚಿ ಅದೇ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ವಾರ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೇ…ಕುಂತರೂ..ನಿಂತರೂ ಅದೇ ಧ್ಯಾನ. ಆ ಸಮಸ್ಯಯನ್ನು ತಮ್ಮ ತಲೆಯಿಂದ ತೆಗೆಯಲಾರರು..ಮತ್ತೊಂದು ಹೊಸ ಸಮಸ್ಯೆ ಬರುವ ತನಕ. 

ಮೈಮ್ ಮತ್ತು ನಾನು

ಎಂಬಂತ್ತೆಂಟನೇ ಇಸವಿಯಲ್ಲಿ ಮೈಮ್ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಆಯ್ಕೆ ನೆಡೆದಿತ್ತು. ನಮಗೆ ಡಾ. ರಾಧಕೃಷ್ಣನ್ ಅವರು ಡೈರೆಕ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದ್ಭುತ ಇಂಗ್ಲೀಷ್, ಅದ್ಭುತ ಫಿಲಾಸಫಿ. ಯಾವುದನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ. ಮೈಮ್‍ಗೆ ನಾವು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ವಿಷಯ ‘ಈವ್‍ಟೀಸಿಂಗ್’. ಆ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಚನ್ನಾಗಿ ಬಲ್ಲವರನ್ನೇ ಕೂಡಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಎಂಟ್ರಿ ಕೊಟ್ಟವನೆ ‘ಮೈಮ್‍ಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಯಾಕೆ ಬೇಕು, ಸ್ವಲ್ಪ ನನ್ನ ಆಕ್ಟಿಂಗ್ ನೋಡಿ ಅಂದೆ’. ‘ಓಕೆ, ಡೂ ಇಟ್’ ಅಂದರು. ನನ್ನ ಆಕ್ಟಿಂಗ್ ಮೆಚ್ಚಿ ನನ್ನನೇ ಲೀಡ್ ರೋಲ್ ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದರು. ಕೊನೆಗೆ ನಾನು ಮೈಮ್‍ನಲ್ಲಿ ಸೌತ್-ಜೋನ್ವರೆಗೂ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಹೋಗಿ ಬಂದಾಯಿತು. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಸ್ಟಾರ್‍ಪಟ್ಟ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು ಮೈಮ್. ಆ ವ್ಯೆಕ್ತಿಯ ಕುಕ್ಕುಲತೆ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರಗಳು ಅವರು ರಿಟೈರಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರನ್ನು ತಿಂದು ಹಾಕಿದ್ದವು. ನಮ್ಮ ವ್ಯೆವಸ್ಥೆಯೂ ಅಷ್ಟೆ, ತೀರಾ ಸೆಪ್ಟಿಕ್ ಆಗೋವರೆಗೂ ತಲೆ ಕೆಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮತ್ತು ಆರ್ಟಿಕ್ಯುಲೇಷನ್‍ಗಳಿಂದ ಜಗತ್ತನ್ನು ಬದಲು ಮಾಡೋಕ್ಕಾಗಲ್ಲ. ಅದನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅನೇಕ ಜನ ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಬದಲಾಗುವ ಕಾಲದೊಂದಿಗೆ ಬದಲಾಗದಿದ್ದರೆ, ಆಗುವ ಅನಾಹುತವೇ ಅವರಿಗೂ ಆಯಿತು. ಬಿದ್ದರೂ ಮೀಸೆ ಮಣ್ಣಾಗಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋತರ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಯಾಕಂದ್ರೆ, ಅವರಿಗೇ ಮೀಸೇನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. 

ಆರ್ಡಿನರಿ ಹುಡುಗಿಯೂ ಮತ್ತು ಅವಳ ಸಿಟ್ಟೂ..

ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು ನಲವತ್ತು ಜನ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದರು. ಅವರದು ಒಂದೇ ರೋಧನೆ. ವಾರ್ಡನ್ ಕಿರುಕುಳ. ಅವರು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ ಅದು ವರ್ಚ್ಯೂವಲಿ ರಾಗಿಂಗ್. ಅವರನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದೆ. ಸಮಸ್ಯೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯವರಾಗುವ ಚಟ. ಅವರು ಸ್ಪಂದಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಏನೇ ಆದರೂ ತಲೆ ಕೆಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ‘ನೀವು ಚನ್ನಾಗಿ ಓದದಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿಯಿರಿ. ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ ಜಗತ್ತನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿರುವುದು-ಉತ್ತರಗಳಲ್ಲ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸಿದೆ. ಮಾರನೆಯ ದಿನ ತೀರಾ ಮುಗ್ದ ಸ್ವಭಾವದ ಹುಡುಗಿ ಅಳುತ್ತಾ ನನ್ನ ಚೇಂಬರಿಗೆ ಬಂದಳು. ಬಂದವಳೇ ‘ಸಾರ್, ಟೀಚರ್ ಆಗಿ ಆಯಮ್ಮ ಕೇಳೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ...’ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಅಳುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ‘ಶಹಬ್ಬಾಸ್.. ನೀನೆ ಈ ಕಾಲೇಜಿನ ಗಂಡಸು, ಈಗ ಹೊರಡು ಜಗತ್ತು ವಿಶಾಲವಾಗಿದೆ’ ಅಂದೆ. ಹೊರಡುವಾಗ ನಗ್ತಾ ಹೋದಳು. ಆಗ ನೆನಪಾಯಿತು ‘ವರ್ಲ್ಡ್ ಇಸ್ ಕ್ರುಯೆಲ್ ನಾಟ್ ಬಿಕಾಸ್ ಆf ವಯಲೆನ್ಸ್ ಅf ಬ್ಯಾಡ್ ಪೀಪಲ್-ಇಟ್ ಈಸ್ ಬಿಕಾಸ್ ಅf ಸೈಲೆನ್ಸ್ ಅf ಗುಡ್ ಪೀಪಲ್’. ನನಗೆ ಈ ಊರ ಉಸಾಬರಿ ಎಲ್ಲಾ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗಿದೆ. ಆ ಹುಡುಗಿಗಿರೊ ಸಿಟ್ಟಾದ್ರು ನಮ್ಗೆ ಬೇಡ್ವೆ. 

ಸದಾ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲವು (ಅಧಿಕ) ಪ್ರಸಂಗಗಳು

ಕಾಲೇಜಿಗೆ 1988 ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 17 ನೇ ತಾರೀಖು ಊರಿಂದ ಒಬ್ಬನೇ ಬಂದು ಎರಡೆರಡು ಬಸ್ಸು ಹಿಡಿದು ಎಕ್ಕೂರು ತಲುಪಿ ಕಾಲೇಜಿನ ಗೇಟ್‍ನ ಒಳಗೆ ಹೋದೆ. ಆಗ ಎದುರಾದವನೆ ರಮೇಶ ಆಲಿಯಾಸ್ ಟೆನ್ಸನ್ ರಮೇಶ. ಸೂಟ್ ಕೇಸ್ ತಲೆಮೇಲೆ ಈಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಹೇಳಿದ. ಅವನು ಟೀ ಕುಡಿದಾದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅಯೋಗ್ಯನ ಬಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ಅವನೇ ರಾಜೇಶ. ಜೂನಿಯರ್ಸ್ ಮೀಸೆ ಬೋಳಿಸೋದು ಕಂಪಲ್ಸರಿ. ಆದ್ರೆ ನನಗೆ ಮೀಸೇನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕವನು ಪೆಗದಸ್ತಾಗಿ ಬೆಳೆದೆ ಕಣ್ಣುಹುಬ್ಬು ಬೋಳಿಸಲು ಹೇಳಿದ. ನಾನು ಅಳುತ್ತಲೇ ಹೊರಬಂದೆ. ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ದಾಂಡಿಗ ಏನೆಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಎಲ್ಲವನ್ನು ವಿವರಿಸಿದೆ. ನಾನು ಮಂಡ್ಯದವನೆಂದು ತಿಳಿದು ಅವನಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿತ್ತು. ಅದೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂತೋ ಕೋಪ ಅವನಿಗೆ, ಸೀದಾ ರಾಜೇಶನ ರೂಮಿಗೆ ಹೋದವನೆ ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಡಿಚ್ಚಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ವಿಪರೀತ ರಕ್ತಸ್ರಾವವಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ದಿನ ಸೆಂಕೆಂಡಿಯರ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಹೊಡೆಯಲು ಸಿದ್ದರಾಗಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಕೂಡಿ ಹಾಕಲಾಯಿತು. ಇಡಿ ರಾತ್ರಿ ಮಲುಗಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸಿಕ್ಕವನಿಗೆ ಹೊಡೆದು ಪರಾರಿಯಾಗುವುದೆ ಹೇಗೆ ಅಂತ ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಯಾರೂ ತಯಾರಿರಲ್ಲ. ಇವನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಹಳ ದಿನಗಳೇನು ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ 400 ರೂ ಕೊಟ್ಟು ಎರಡು ಅಂಗಿ ತಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮಪ್ಪ ಯಾರ ಹತ್ತಿರವೋ ಸಾಲ ಮಾಡಿ ಕಾಲೇಜಿನ ಫಿsu, ಬಸ್ ಚಾರ್ಜ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆ ದಿನ ಧರಿಸಿದ್ದ ಹೊಸ ಅಂಗಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ‘ಜೂನಿಯರ್ಸ್ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಬಾರದು’ ಅಂತ ಹೇಳಿದವನು ರಂಗಸ್ವಾಮಿ. ನಾನು ಅವನನ್ನೆ ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡಿದೆ. ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಸೀದಾ ನನ್ನ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದವನೇ ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ನೀರು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಹೊಸ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸ್ವಿಮ್ ಮಾಡಲು ಹೇಳಿದ. ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವನನ್ನು ಹೊಡೆದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ಹೆದರಿ ಮಂಗಳೂರು ಬಿಡಬೇಕೆ, ಛೆ. 

ಅದೇಗೋ ಆ ಪರಿಯ ಗೋಳನ್ನು ಮೂರು ತಿಂಗಳು ತಡೆದುಕೊಂಡೆ. ಮುಂದಿನ ಮೂರು ವರ್ಷ ಸರದಿ ನನ್ನದು. ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಯಾವ ಪರಿ ಕಾಡಿದೆವೆಂದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡರೆ ಅವರೇ ಮರೆಯಾಗುವಷ್ಟು. ನನ್ನ ಸಹನೆಯ ಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಕನಸನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಿದ ಇಬ್ಬರೂ ಆಕಾಲ ಮರಣಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾದರು. 

ವಿಮ್ ಪೌಡರ್

ಆ ದಿನ ಬಯೋಕೆಮಿಸ್ಟ್ರಿ ಪ್ರ್ಯಾಕ್ಟಿಕಲ್ ಪರೀಕ್ಷೆ. ಆ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಪಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಬೀನಾ ಮೇಡಮ್ ಬಹಳ ಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ್. ಕ್ವಿಜ್ ನಲ್ಲಿ ವಿಟಮಿನ್ ಕೆ ಡಿಫಿಸಿಯೆನ್ಸಿ ಕಾಸಸ್ ಡ್ಯಾಸ್ ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇತ್ತು. ನಾನು ಡಿಸೀಸ್ ಅಂತ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಈ ತರಹದ ಉತ್ತರ ನೋಡಿ ನನ್ನನ್ನು ಚನ್ನಗಿ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ರು. ಒಂದಷ್ಟು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ proಟೀನ್, ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್ ಮತ್ತು ಕೊಬ್ಬು ಯಾವುದು ಅಂತ ಹಲವಾರು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯಬೇಕಿತ್ತು. ನನಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದವು. ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕ್ಯೂರಿಯಾಸಿಟಿಯಿಂದ ವಿನಯ್ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ವಸ್ತು ಯಾವುದೆಂದು ಕೇಳಿದ. ನಾನು ಅಲ್ಲೇ ವಾಸ್ ಬೇಸಿನ್ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದ ಪೆಟ್ರಿಡಿಸ್ ತೋರಿಸಿದೆ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದವನೇ ಹೌಹಾರಿದ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವ ‘ವಿಮ್’ ಪೌಡರ್ ಆಗಿತ್ತು. ನಾನು ಮೇಡಮ್ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ನನಗೆ ಸರಿಯಾದ ವಸ್ತು ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲವೆಂದು ಜಗಳ ಮಾಡಿದೆ. ನನ್ನ ಟೇಬಲ್ಲಿಗೆ ಸೀದಾ ಬಂದವರೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಕಲರ್‍ಲೆಸ್ ದ್ರವವೊಂದನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು. ನಾನು ಅದನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ನೀಡಲು ವಿನಂತಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಸುತರಾಂ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಖಾಲಿ ಪೇಪರ್ ಕೊಟ್ಟು ಹೊರಬಂದೆ. ನನ್ನ ಆಜನ್ಮ ಹಕ್ಕು ಎಂಬಂತೆ ಮತ್ತೆ F-ಗ್ರೇಡ್ ಬಂತು. ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ. ಅದೇ ಸಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ಆವರದೊಂದು ಪೆನ್ನನ್ನು ಕದ್ದುಬಿಟ್ಟೆ. ಕ್ಲಾಸ್‍ನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಅವರ ಪೆನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರು. ‘ಯಾರದು’ ಅಂದರು. ‘ನಿಮ್ಮದು’ ಅಂದೆ. ಕೇಳಿದರು- ಕೊಟ್ಟೆ. ಯಾಕೆ ಕದ್ದೆ, ಎಲ್ಲಿ ಕದ್ದೆ ಎನ್ನುವ ಅನಗತ್ಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನೇ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ತಿಪ್ಪರ್‍ಲಾಗ ಹೊಡೆದು ಹೇಗೋ ಡಾ. ಶ್ರೀಕರ್ ಅವರ ಬಳಿ ಪಾಸಾದೆ. ಈಗ ಆಫಿಸರ್ಸ್ ಕ್ಲಬ್‍ನಲ್ಲಿ ಮೇಡಂ ಮತ್ತು ನಾನು ಒಟ್ಟಿಗೇ ಶಟಲ್ ಆಡ್ತೀವಿ.  ಫಿಸಿಕ್ಸು, ಕೆಮಿಸ್ಟ್ರಿ, ಮ್ಯಾತ್‍ಮೆಟಿಕ್ಸು, ಬಯಾಲಜಿ ಏನು ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮೇಡಂ ಹಾಗೇ ಇದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.