Dr M C Nandeesha-in my eyes

ಮೈಮನವೆಲ್ಲಾ ಮೀನೇ..ಆದರೂ ನೀನಿಲ್ಲದೇನೆ..

ನನಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ರದ್ದಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೀನೇನೋ ಎಂಬ ಭಾವನೆ. ಬ್ರಿಸ್ಟಾಲ್ ಸಿಗರೇಟಿನ ಘಾಟು ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ತೊಂಬತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಮಂಗಳೂರಿನ ಥಿಯೇಟರ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ಶುರುವಾಗುವ ಮೊದಲು ಸೈಡ್‍ರೀಲಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಜಾಹಿರಾತು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಉತ್ಸಾಹಿ ತರುಣ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಸಿಗರೇಟ್ ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ‘ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಬ್ರಿಸ್ಟಾಲ್ ಸೇದುತ್ತೇನೆ; ಬ್ರಿಸ್ಟಾಲ್ ಸೇದಿರಿ ನಿಜ ರುಚಿ ಪಡೆಯಿರಿ’ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲೋ ಏನೋ ಅವರು ಸೇದುತ್ತಿದ್ದುದೇ ಆ ಬ್ರಾಂಡ್. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹರಡಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಫೆÇೀಟೋಗಳು, ಫಂಗಸ್ ವಾಸನೆ..ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಪೇಪರ್ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ, ಒಂದು ಸಿಗರೇಟ್. ಕೆದುರಿದ ತಲೆ, ಯರ್ರಾಬಿರ್ರಿ ಇನ್‍ಶರ್ಟ್, ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಹಾಗೆಯೇ. ಅದು ಎಲ್ಲರೂ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ದಾಂಪತ್ಯ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋದ ಮೇಲೆ, ಸೂರ್ಯನೂ ಡ್ಯೂಟಿ ಮುಗಿಸಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ, ಆರು ಗಂಟೆಯ ನಂತರ.
ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಅವತ್ತು ಹೇಗೆ ಸಿಕ್ಕೆ ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆಗಿನ್ನು ಅವರು ನನಗೆ ಕ್ಲಾಸ್ ತಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲೋ ಉದ್ದೇಶವಿಲ್ಲದೆ ನೆಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಅವರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಹುಡುಗಿಯರು ಒಬ್ಬ ಸಣ್ಣ ಹುಡುಗನನ್ನೋ, ಹುಡುಗಿಯನ್ನೋ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಹಾಗೆ, ಇವರು ನನ್ನನ್ನ ಅವರ ಆಫೀಸ್ ರೂಮಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ವಟವಟ ಅಂತ ಮಾತನಾಡತೊಡಗಿದರು. ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನನ್ನು ಗದರಿಸಿ ಹೂಂ... ಅನ್ಕೋ ಅಂದ್ರು. ಯಾವುದೋ ಮೀನಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪೆÇೀಸ್ಟರ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ರು ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತೆ. ನನಗೂ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಅಲ್ಪ-ಸ್ವಲ್ಪ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ದೆ. ನಾನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅರೇಂಜ್‍ಮೆಂಟ್ ಅವರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗ್ತಿತ್ತು. ಸಾವಿರಾರು ಜನರನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆ, ನನಗೊಬ್ಬನಿಗೇ ಹಲವು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೇನು ನನ್ನನ್ನು ಹಿಟ್ಕೊಂಡು ನೆಟ್ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ರೋ..ಅಥವಾ ಮಾತನಾಡುವ ಹುಚ್ಚೋ. ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಗೊತ್ತಾಗೋಯ್ತು. ನನಗೂ ಅವರಿಗೂ ಇರುವುದು ಒಂದೇ ಕಾಯಿಲೆ
-ಮಾತನಾಡುವುದು.
ಒಂದು ಮದುವೆ ಮುಗಿಸಿ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಅರಸೀಕೆರೆಯಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಬಸ್ಸಿಗೆ ನನ್ನ ಜ್ಯೂನಿಯರ್ ಒಬ್ಬ ಬಂದ. ಅವನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಸೀಟ್ ಖಾಲಿ ಇತ್ತು. ‘ಕೂರಲೇ..’ ಕೇಳಿದೆ. ‘ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ.. ಆದರೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನವರೆಗೂ ಮಾತನಾಡಬಾರದು’ ಅಂದ.  ನನಗೆ ಹಾಗೆಂದವನು ಡಾ. ರವೀಶ. ಗಂಭೀರವಾಗಿದ್ದು ಅದೇನು ಸಾಧಿಸಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನದು ಮಾತ್ರ ಮಾತಾಡೊ ಬ್ಯುಸ್‍ನೆಸ್-ಪೆÇ್ರಫೆಸರ್..ಅವನು ಮತ್ತು ನಾನು ಓದಿದ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲೆ. ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ-ಅವನಿಗೂ ಮತ್ತು ನನಗು.
ಮಾತನಾಡದೆ ಇದ್ರೆ ನಾವು ಶೇ. 50 ರಷ್ಟು ಸೇಫ್. ಗ್ರಾಮರ್ ತಪ್ಪೇ ಆಗಲ್ಲ. ನನಗ್ಯಾಕೋ ಆ ತರಹ ಸೇಫ್ ಆಗಿರಲಿಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಏನೋ ಆಯಪ್ಪ ನನಗೆ ಬಹಳ ಹಿಡಿಸಿದ್ದ. ಕ್ಲಾಸ್ ತಕೊಂಡ ಮೇಲಂತೂ..ಇನ್ನೂ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗೋದ್ವಿ. ಪಾಟ ಮಾಡೋ ಸ್ಟೈಲು ತೀರಾ ಅನ್‍ಕನ್ವೆನ್ಷಲ್..ಕನ್ನಡ ಸೀರಿಯಲ್ ತರಾ ಎಳೀತಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಿಂದಿ ಸೀರಿಯಲ್ ತರ ರಿಚ್ ಅಲ್ಲ..ಸೀದಾ ಸಾದ. ಕಲಿಕೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ಒಂದದಿನೈದು ದಿನ ಶಿವಮೊಗ್ಗದ ಹತ್ತಿರ ಬಿಆರ್‍ಪಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ (ಮೀನುಮರಿ ಉತ್ಪಾದನಾ ಕೇಂದ್ರ), ಅವರು ನನ್ನನು ಕೇಳಿದರು ‘ಮುಂದೆ ಏನ್ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀಯ ಶಿವಣ್ಣ’.  ನಾನು ಹೇಳಿದೆ ‘ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಎಂ.ಜಿ. ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಫಿûಶ್ ಕಲ್ಚರ್ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಸಾರ್’ ಅಂದೆ.
ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲಾ ಗಹಗಹಿಸಿ ನಕ್ಕರು. ಅವರು ನಗಲಿಲ್ಲ. ‘ವೆರಿಗುಡ್, ಮಾಡು. ¥sóÉ್ಲೈಓವರ್-ಅಕ್ವಾಕಲ್ಚರ್. ಇಟ್ ಈಸ್ ಪಾಸಿಬಲ್ ಐ ಸೆ, ಡೂ ಇಟ್’ ಅಂದರು. ಕನಸಿನ ಮಿತಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವವನಲ್ಲವೇ-ಲೀಡರ್. ಮುಂದುವರೆದು ಹೇಳಿದರು-
‘ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಮೀನನ್ನು, ಅಲ್ಲೇ ಮಾರು. ಮಾರಲು ಸುಂದರವಾದ ನಾಲ್ಕು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನಿಟ್ಟುಕೋ-ಕೇವಲ ಬೆಳೆಯೋದಲ್ಲ, ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ಸ್ಟ್ರಾಟಜಿ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು’.
ಹಾಗೆ ಅವರು ನನಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಮೂರು ಗಂಟೆ. ‘ಸಿಗರೇಟ್ ಬೇಕಾ’ ಕೇಳಿದರು. ಬೇಡ ಅಂದದ್ದು ನೆನಪಿಲ್ಲ.  ನಾನು, ಸಂಜು, ವಿನಯ್ ಮತ್ತು ಉಮೇಶ...ಒನ್ ಬೈ ¥sóÉÇೀರ್...ಮಾತಲ್ಲೇ ಮಹಲು, ಬೆಳೆಗ್ಗೆ ತನಕ. ಅವರೇ ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸೋ ತನಕ. ‘ಏಳ್ರೋ..ಫಿûಶ್ ಎಗ್ ಡೆವಲಪ್‍ಮೆಂಟ್ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಆಗ್ತಿದೆ, ಬನ್ನಿ ನೋಡಿ..ರಿಯಲಿ ಯೂ ಲವ್ ಇಟ್’ ಹಾಗಂತ ಹೇಳಿ ಫಿûೀಲ್ಡ್‍ಗೆ ಕರ್ಕೊಂಡ್ ಹೋದ್ರೆ, ಊಟ-ತಿಂಡಿಯೂ ಮರೆತುಹೋಗುವಂತೆ ಮಾತು. ಊಟಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ನೆಡೆಯಬೇಕಿತ್ತು. ದಾರೀಲಿ ನೆಡೆಯೋವಾಗ, ಸುಮ್ನೆ ಕುಂತಿರುವಾಗ, ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಮೀನಿನ ಬಗ್ಗೆ ಭಾಷಣವೇ.
ನಾನು ಡಿಗ್ರಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮುಗಿಸಿ ವಿಶಾಖಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟುಹೋದೆ. ಅವರೂ ಕೂಡ ಈಸಾನ್ಯ ದೇಶಗಳ ಕಡೆಗೆ ಪಲಾಯನ ಮಾಡಿಬಿಟ್ರು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕಟ್-ನಮ್ಮ ಒಡನಾಟ. ಊರೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿ ವಾಪಾಸ್ ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಗೆ ಬಂದ್ರು. ಕಾನೂನು ಅಡ್ಡ ಬಂತು. ಅವರನ್ನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ವ್ಯೆಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನು ಅಡ್ಡ ಬರುವುದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸಹಜ ನಿಯಮ. ರಾಜಿನಾಮೆ ಬಿಸಾಕಿ, ಮಣಿಪುರಕ್ಕೆ ಹೋದರು. ಅದು ಭಾರತದ ಒಂದು ಭಾಗವೇ ಆದರೂ, ಆಡಳಿತ ವ್ಯೆವಸ್ಥೆ ಹರಿದು ಹಂಚಿಹೋಗಿದೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡೋನೆ ಮೂರ್ಖ. ನ್ಯಾಯ-ನೀತಿ ಅನ್ಕೊಂಡಿದ್ದ ಇವರಿಗೆ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಜಗಳ. ಕೋರ್ಟ್‍ನಲ್ಲಿ ವ್ಯೆವಸ್ಥೆಯ ವಿರುದ್ದ ನೂರಾರು ದಾವೆಗಳನ್ನು ಹೂಡಿದರು. ಅಲ್ಲಿನ ಜಡ್ಜ್ ‘ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲದ ಸಮಸ್ಯೆ ನಿಮಗೆ ಮಾತ್ರ ಯಾಕೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳಿ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದರಂತೆ. ಇವರು ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿನ ವ್ಯೆವಸ್ಥೆ ಇವರನ್ನು ವಜಾ ಮಾಡಿತು. ಜನ ಮೈಲ್‍ನಲ್ಲಿ, ¥sóÉೀಸ್‍ಬುಕ್‍ನಲ್ಲಿ ಸಪೆÇೀರ್ಟ್ ಮಾಡುದ್ರು. ಭವ್ಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯಾರು ಕೇಳ್ತಾರೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ. ದೃತಿಗೆಡದ ಇವರು ಮುಂದೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಮೀನುಗಾರಿಕಾ ಮಹಾವಿದ್ಯಾಲಯದ ಡೀನ್ ಆದರು. ಎಂದಿನಂತೆ ತಮಿಳರ ವಿರೋಧ ಎದುರಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ನಾನು ತಿರುನೆಲ್‍ವೇಲಿಯಲ್ಲಿ ಸೆಂಟ್ ಕ್ಷೇವಿಯರ್ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಎಂಬತ್ತು ಕಿ.ಮೀ. ಅವರು ಡೀನ್ ಆಗಿದ್ದ ಕಾಲೇಜಿತ್ತು. ಬಂದು ಹೋಗಿ ಅಂದ್ರು. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗರಿಗೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಏರ್ಪಡಿಸಿ ನನ್ನಿಂದ ಭಾಷಣವನ್ನೇ ಮಾಡಿಸಿದರು. ನಂತರ ಅವರ ಚೇಂಬರಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಭಾಷಣ. ಮೀನುಕೃಷಿ, ಸರ್ಕಾರ, ತಮಿಳರ ದುರಭಿಮಾನ, ಮೀನುಕೃಷಿ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದವರ ನಿರಭಿಮಾನ, ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟು, ಒಂದೇ ಎರಡೇ..
ಇವರ ಬಯೋಡಾಟ ನೋಡಿ ಮಾನ್ಯ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಜಯಲಲಿತಮ್ಮನೋರು ಯಾರ ಮಾತಿಗೂ ಕಿವಿಕೊಡದೆ, ಕೆಲವರ ವಿರೋಧದ ನಡುವೆಯೂ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಾಗಪಟ್ಟಣಂನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಹೊಸ ಮೀನುಗಾರಿಕಾ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಕ್ಕೆ ಇವರನ್ನು ಕುಲಪತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ನೇಮಿಸಿತು. ರಿಪೆÇೀರ್ಟ್ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳೋಕ್ಕಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಏಶಿಯನ್ ಫಿûಶರೀಶ್ ಸೊಸೈಟಿಯ ಚೇರ್ಮನ್ ಆಗಿದ್ದ ಅವರು, ಡಿಸೆಂಬರ್ 2012 ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದ ‘ಜಾಗತಿಕ ಹಸಿವನ್ನು ನೀಗಿಸಲು ಮೀನುಗಾರಿಕೆಯ ಪಾತ್ರ’ ಎಂಬ ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾರ್ಯಗಾರದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಚೆನ್ನೈ ಮುಖಾಂತರ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರಲು ಚೆನ್ನೈನಲ್ಲಿದ್ದರು. ದೇಶ ವಿದೇಶಗಳಿಂದ ಅನೇಕರನ್ನು ಕಲೆಹಾಕಿ ಮಹತ್ತರವಾದುದೇನನ್ನೋ ಬದಲಾವಣೆ ತರುವ ಆಸೆ. ಅವರ ರೇಂಜಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸದ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೌಪ್ಯವಾಗಿ ಮಾಡಹೊರಟ ಅವರ ಒಡನಾಡಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಶರಂಪರ ಜಗಳಕ್ಕೆ ಬೀಳೋರು. ತುಂಬಾ ಎಕ್ಸೈಟ್‍ಮೆಂಟಿನ ಮನುಷ್ಯ.. ಉತ್ಕಟವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸದೆ, ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಲೂ ನನಗೆ ಫೆÇೀನ್ ಮಾಡಿ ‘ಮೀನನ್ನು ಪ್ರಮೋಟ್ ಮಾಡಲು ರಾಯಭಾರಿಯಾಗೋಕೆ ಐಶ್ವರ್ಯ ರೈಳನ್ನೇ ಕೇಳೋಣ, ಅವಳೂ ಮಂಗಳೂರಿನವಳೇ..ಯಾಕೆ ಒಪೆÇ್ಪೀದಿಲ್ಲ, ನೋಡೋಣ. ನೀವು ಆಕ್ಟೀವ್ ಆಗಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ತಾನೆ...ಯಾರು ಕರೆಯದಿದ್ದರೂ ಚೇರ್ಮನ್ ಆಗಿ ನಾನು ಕರೀತಿದ್ದೀನಿ, ಬನ್ನಿ. ಎನಿವೇ..ಅಲ್ಲೇ ಬರ್ತೀನಲ್ಲ..ಮಾತಾಡೋಣ’. ಅದೇ ಅವರು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿದ ಕೊನೆಯ ಮಾತು. ಏರ್‍ಪೆÇೀರ್ಟಿನಲ್ಲೇ ಎದೆನೋವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡು ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ-ಮಲ್ಟಿಪಲ್ ಆರ್ಗನ್ಸ್ ¥sóÉಯಿಲ್ಯೂರ್. ಮೈಮನವೆಲ್ಲಾ ಮೀನನ್ನೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಅವರು, ಸುಮಾರು 20 ದಿನ ಹೋರಾಡಿ ಡಿಸೆಂಬರ್ 27, 2012 ಕ್ಕೆ ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. ಆಡದೇ ಉಳಿದ ಮಾತುಗಳೆಷ್ಟೋ..ಕೇಳೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಅವರೇ ಇಲ್ಲ

ಡಾ. ಎಂ.ಸಿ. ನಂದೀಶ..